جزوه «معرفت حسینی» گزیده‌ای از بیانات عاشورایی استاد دکتر ابولفضل خراسانی در ماه محرم ۱۴۴۱ ه ق  است که به کوشش امیرمحسن سلطان احمدی به رشته تحریر در آمد.

توصیه امیرالمومنین (ع) به استاندارش در بصره محور سخنان این هفته جلسه درس اخلاق آیت الله جوادی آملی بود که معظم له در ادامه به دو هدف مهم دشمن درونی انسان پرداختند و ضمن دعا برای بارش باران، درباره فضای مجازی توصیه هایی به جوانان نمودندکه در ادامه می آید.

هوای نفس بدترین معاویه و یزید هر انسان است، این تعبیر آیت الله جوادی آملی در نکوهش هوای نفس و بدتر دانستن هوای نفس از معاویه و یزید بود که در جلسه این هفته درس اخلاقشان مطرح نمودند.

این نامه پنجاه و پنجم چند بخش دارد: یک بخش آن تعریف دنیاست که حضرت امیر(علیه السلام) دنیا را به عنوان کلاس امتحان می‌داند که جایی برای آسایش نیست، این شصت سال یا هشتاد سال یا یکصد سال، ما در کلاس آزمونیم، تمام حرکات و سکنات ما آزمون است.

آیت الله العظمی جوادی آملی در جلسه درس تفسیر امروز خود که به تفسیر آیات اول سوره «ق» اختصاص دارد، یاد معاد را تنها عامل بازدارنده انسان از انحراف دانستند و بیان داشتند: اگر معاد نباشد، اخلاق ضامن اجرایی ندارد. تنها عاملی که جلوی انحراف درونی را می‌گیرد یاد معاد است.

آیت الله جوادی آملی:با بیان اینکه شعار رسمی ما، گرفتن خون بهای حسین علیه السلام از ظالمین می باشد، بیان داشت: این جمله «وَ جَعَلَنَا وَ إِیَّاکُمْ مِنَ الطَّالِبِینَ بِثَأْرِهِ(علیه الصلاه و عَلَیْهِ السَّلَام)» یعنی خدایا آن توفیق را به ما مرحمت کن که ما خون بهای حسین‌بن‌علی را از ظالمان بگیریم این دعا و شعار رسمی ما شیعه‌هاست.

آیت الله جوادی آملی در جلسه اخلاق شان مورخه ۶ اسفندماه ۱۳۹۴ در بخشی از بیاناتشان به تطیر دهان برای عبور قرآن و همچنین معرفی عطری برای دفع بوی بد گناه پرداختند که در ادامه گزیده آن می آید.

در حقیقت برخی دین شان مانند آدامس می ماند،آدامس را ابتدا که می جوید شیرین و خوشمزه است اما همین که تلخ شد و شیرینی خود را از دست داد،دیگر آن آدامس خوشمزه برای شما نیست و سریع آن را بیرون می اندازید و این تشبیه برای برخی دینداران ضعیف هم چنین است.

در اثر بی‏ رغبتی به عالم طبیعت دشمن درونی را از بین ببر؛ آن گرایش به طبیعت را، که گردنت را در غُلّ و پایت را در سلسله می‏ کند، بمیران و جنبه ‏ای که تو را به اَبَد سوق می‏ هد احیا کن.

انسان وقتی سحر برمی‌ خیزد و با خدایش گفتگو می ‌کند و خودش را به او می ‌سپارد به برکت او از لغزش ها مصون می ‌ماند. کسانی که این راه را طی می ‌کنند به قدری از زندگی لذّت می ‌برند که هیچ کسی به اندازۀ آنها لذّت نمی ‌برد.