راهکاری برای ترک گناه/علت برآورده نشدن حاجات

با خدا راحت درد دل کنید

گاهی برایتان پیش آمده که خیلی کارها است که می‌خواهید به مردم بگویید اما خجالت می‌کشید، ولی به خدا که می‌توانید راحت بگویید.
بگویید: خدایا من بنده حقیر این مشکل را دارم و خجالت می‌کشم آن را به کسی بگویم، اما تو که مشکل من را می‌دانی پس مشکلم را حل کن. شما اگر به خدا احترام گذاشتید و معصیت نکردید، بعد ببینید خدا هم به شما احترام می‌گذارد و حاجتتان را برآورده می‌کند.

خیلی از خدا بیگانه شدید و خدا را فراموش کردید!

من با این جمع کار ندارم؛ اما برخی خیلی از خدا بیگانه شدند! دنبال هر گدایی می‌روید. انسان هستید و دنبال انسانی دیگر می‌روید که انسان گدا است و گدا دنبال گدا می‌رود ولی خدا را فراموش کرده است در صورتی که همه ما گدا و فقیر هستیم، به پولتان هم ننازید و مغرور نشوید و بدانید قرآن نیز می‌فرماید: « یا أَیهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِی الْحَمِیدُ؛ ای مردم، شما همه به خدا فقیر و محتاجید و تنها خداست که بی‌نیاز و غنیّ بالذّات و ستوده صفات است.»، (آیه ۱۵ سوره فاطر).

خدا از همه مظلوم‌تر

من تعبیری دارم که بعضی شاید خوششان نیاید، اما اعتقاد خودم است. انبیاء همه مظلوم بودند، از این‌ها مهم‌تر ائمه هم مظلوم بودند اما من اعتقادم این است که خدا از همه مظلوم‌تر است! در خانه هر کس می‌روید با صاحب‌خانه اصلی کاری ندارید، از هر کسی امید دارید که مشکلتان را حل کند در حالی که تا خدا اذن ندهد، یک قطره باران هم نمی‌بارد. «قطره‌ای کز جویباری می‌رود … از پی انجام کاری می‌رود».
دور تا دور ما همه مأمور خدا هستند. در کنار خدا در جمع همه مأمورین الهی، خدا به ما توجه دارد و دنبال بهانه‌ای می‌گردد که این بنده یک کاری انجام دهد که او درب را برایتان باز کند، دنبال هر کس می‌روید اما با صاحب اصلی کاری ندارید!
به مهمانی می‌روید و میزبان غذا می‌آورد،  شما از صاحب‌خانه تشکر می‌کنید؛ اما از خدا چرا تشکر نمی‌کنید؟! در صورتی که همه را او داده است. همین آب کنار میز را خدا داده است، اگر پرده‌ها کنار برود می‌بینید که این آب از اقیانوس بود و بخار شد و به ابر تبدیل و آخر به باران تبدیل شد و تا اینکه به این لیوان رسید، هزاران علت دور شد تا آبی در لیوانی کنار میز شما بیاید.
سر تا پای وجودمان نیاز و فقر است و درمان تمام آنها در اذن یا کریم است، که اصل را فراموش کردید. پس از همه مظلوم‌تر خدای عالم است.

از همه انتظار دارید از خدا ندارید؟!

آن‌طور که از همه انتظار دارید اگر از خدا انتظار داشته باشید تا به حال مشکلاتتان حل شده بود. روایت دارد که در خلوت مرا به یاد داشته باشید تا در جلوت یادتان کنم و در خلوت احترام به خدا بگذارید اما احترام نمی‌کنید و مدعی و گله‌مند هم هستید که چقدر دعا کردیم و مستجاب نشد، در صورتی که خدا از پدر و مادر هم مهربان‌تر است. اصلاً محبت دل مادر را خود خدا در دل مادر گذاشته است، حالا اگر با خودش کنار بیایید راحت‌تر کار حل می‌شود.

به هر حال اگر این دو مطلب را به یاد داشته باشید و موازنه را انجام دهید و کیف گناه با نکبت آن و در مقابل ترک گناه با برکات الهی را با هم قیاس کنید، دیگر گناه نمی‌کنید و ولایت هم کنارش باشد توبه شما قبول می‌شود و ظلمت می‌رود و نور می‌آید و درهای بسته باز می‌شود و آنچه بود کلاً عوض می‌شود.

آیت‌الله بهجت (ره) می‌فرمود: عمری خدا را معصیت کردید اما روزی ما را قطع نکرد و رسوایمان نکرد، اگر خدا را اطاعت می‌کردید چه می‌کرد. همه ما شرمنده خدا هستیم بیاید درست شوید.

پدیدآورنده:

به‌قلم: امیرمحسن سلطان احمدی

www.soltanahmadi.ir

پی‌نوشت:

1. در روایتی از امام باقر(علیه السلام) آمده است: « إنَّ العبدَ یسألُ اللّه َ الحاجهَ فیکونُ من شَأنِهِ قضاؤها إلى أجلٍ قریبٍ أو إلى وقتٍ بَطیءٍ ، فیُذنِبُ العبدُ ذنبا فیقولُ اللّه ُ تَبارَکَ وَتَعالى للمَلَکِ : لا تَقضِ حاجَتَهُ واحرِمْهُ إیَّاها ، فإنَّهُ تَعَرَّضَ لِسَخَطی واستَوجَبَ الحِرمانَ مِنّی»، امام باقر علیه السلام : [گاه] بنده حاجتى را از خداوند مى خواهد و از شأن خداست که آن را در آینده اى نزدیک یا با تأخیر برآورده سازد ؛ اما بنده بعدا مرتکب گناهى مى شود . پس، خداوند تبارک و تعالى به فرشته مى گوید : حاجت او را بر میاور و او را از آن محروم گردان ؛ زیرا او خود را در معرض خشم من نهاد و مستوجب محرومیت از سوى من شد. (الکافی  ,  جلد۲  ,  صفحه۲۷۱).
2.  امام رضا(علیه السلام) در روایتی فرمودند: « کُلَّمَا أَحْدَثَ اَلْعِبَادُ مِنَ اَلذُّنُوبِ مَا لَمْ یَکُونُوا یَعْمَلُونَ أَحْدَثَ اَللَّهُ لَهُمْ مِنَ اَلْبَلاَءِ مَا لَمْ یَکُونُوا یَعْرِفُونَ »، هرچه بندگان، گناهان تازه و ناکرده انجام دهند خداوند هم برایشان بلاهای تازه و ناشناخته به وجود خواهد آورد. (الکافی  ,  جلد۲  ,  صفحه۲۷۵).