تاکید آیت الله قرهی بر حفظ سلامت و عدم ترس از کرونا

آیت الله قرهی در آستانه ماه شعبان طی پیامی تصویری با اشاره به روایتی از امام حسین(ع) مردم را به رعایت حفظ سلامت و مسائل بهداشتی دعوت نمودند و ترس از کرونا را از ناحیه شیطان دانست و گفت: خداوند در قرآن فرمودند پایان هر سختی آسایش است.

بسْمِ‌ رَبِّ المهدی(عَجَّ)

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دست نوشته‌های معارفی امیرمحسن سلطان‌ احمدی (سلطان‌احمدی دات آی آر): حضرت استاد آیت الله حاج آقا روح الله قرهی(حفظه‌الله) از اساتید برجسته اخلاق و عرفان شهر تهران و تولیت محترم حوزه علمیه امام مهدی(عج) حکیمیه، با توجه به حلول ماه شعبان در پیامی تصویری ضمن تبریک حلول این ماه شریف و اعیاد شعبانیه نکاتی در باب شرط شفا در تربت سیدالشهدا(ع) و لزوم حفظ سلامت بیان نمودند.

همچنین معظم‌له در بخش دیگری از سخنانشان نسبت به ترس و وحشت برخی از مردم نسبت به ویروس کرونا تذکر دادند و فرمودند: خداوند در قرآن فرموده که پایان هر سختی آسایش است و این ترس از کرونا از ناحیه شیطان است و انسان باید برای چنین شرایطی آماده باشد و بداند چگونه از مشکلات عبور کند.

اینک در ادامه مشروح بیانات ایشان که دومین پیام تصویری آیت الله قرهی در سال جدید است، تقدیم شما معارف جویان عزیز می گردد.

مشروح بیانات آیت الله قرهی به شرح زیر است:

شعبان ماه پوشیدن لباس تقوا

خدای متعال عنایت فرموده ماه شعبان المعظم و مکرم را ماه پوشیدن لباس تقوا قرار داده است و به واسطه ولادت سه خورشید امامت امام حسین(ع)، امام سجاد(ع) و مولا و آقا و سید و صاحب‌مان حضرت حجت(عج)  و همچنین دو ماه ولایت حضرت ابوالفضل(ع) و علی‌اکبر(ع)، این ماه ماهی پر از سرور است.

شرط شفا بودن تربت امام حسین(ع) و توصیه حضرت به حفظ سلامت

در ابتدای این ماه ولادت آقایی است که تربتش شفای درد است و قبه اش اش محل اجابت دعا است. این آقای با عظمت حضرت حسین‌بن‌علی(ع) همان آقایی است که تربتش شفای امراض است که خودشان درباره شفای امراض و حفظ سلامت توصیه ای دارند و این توصیه جواب برخی از افراد را که یک سری مسائل را بدون فکر مطرح می‌کنند، بیان می‌کند.

این روایت که در کتاب شریف تحف العقول آمده حضرت به حفظ سلامت تاکید نموده و می فرمایند: « فَبادِروا بِصِحَّهِ الاَجْسامِ فى مُدَّهِ الاَعْمارِ»؛ در این روایت امام حسین(ع) تاکید می کنند که در مدت عمرتان نسبت به حفظ سلامت خود بکوشید. پس شفای در تربت حضرت یکی از شروط آن طبق توصیه خود حضرت کوشش در حفظ سلامت است.

این جواب محکمی است به آنهایی که می گویند مگر تربت شفا ندارد {پس چرا مراجعه به پزشک و دارو}؟! در جواب باید گفت که بله تربت شفا دارد اما خود آن حضرت بیان می فرمایند برای سلامت بدن خودتان بکوشید؛ که یکی از این کوشیدن ها این است که اگر انسان احساس کرد مریضی و ویروسی آمد باید خودش مراقبت کند و نسبت به حفظ سلامت خود بکوشد.

فساد مردم در روی زمین علت بلاها و امراض و کرونا

در جلسه قبل در بحث سال جدید و شب مبعث عرض شد که خدای متعال در قرآن کریم آیه ۴۱ سوره روم می فرماید: «ظَهَرَ الْفَسَادُ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذِیقَهُمْ بَعْضَ الَّذِی عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ؛ به سبب آنچه دست‌هاى مردم فراهم آورده فساد در خشکى و دریا نمودار شده است تا سزاى بعضى از آنچه را که کرده‏‌اند به آنان بچشاند باشد که بازگردند».

تمام این فسادها به دست خود انسان در خشکی و دریا است. حالا چه آنها که گفتند عامل این ویروس کرونا حملات بیولوژیک از طریق یهود و آمریکا است و چه آنهایی که گفتند از طریق خفاش است، هر دو فساد است. در هر دو صورت علت آن فساد انسان ها است که باعث شده دنیای به فساد کشیده مبتلای به بیماری کرونا شود.

دفع بلا و امرض با توجه و اطاعت از دستورات خداوند متعال

اما روایت دیگری از وجود مقدس ابی عبدالله الحسین(ع) است که حضرت می فرمایند: « مَنْ عَبَدَاللّه َ حَقَّ عِبادَتِهِ آتاهُ اللّه ُ فَوْقَ اَمانِیهِ وَ کِفایَتِهِ»؛ هر که خدا را آنگونه که سزاوار است بندگی کند پروردگار عالم بیش از آرزوها و کفایتش به او عطا فرماید.

این روایت شاید عاملی شود برای اینکه توجه‌مان به پروردگار عالم زیاد شود. به هر حال اگر می خواهیم خدا به ما نعمتی عطا کند و مورد عنایت خدا قرار بگیریم و بلا هم از ما دور گردد و همچنین خداوند به ما صحت و سلامت بدهد، نیاز به توجه به پرودگار عالم داریم که این توجه به خدا خیلی لازم و مهم است.

باید آنجور که خدا سزوار است او را عبادت کنیم، تا خدا هم به ما عنایت کند، نه اینکه با رقص و امثال آنها بپردازیم و از خدا توقع یاری هم داشته باشیم.

 سلامتی و امنیت دو نعمت مهم

نکته ای که مورد غفلت است دو نعمت سلامتی و امنیت است، خدا این دو نعمت بزرگ را به ما عطا کرده و انسان قدر این دو نعمت را نمی داند و لحظه ای متوجه به اهمیت این دو نعمت می شود که آنها را از دست داده باشد.

بنابراین اگر می خواهیم قدر صحت و سلامت خود را بدانیم و این نعمت را خدا از ما نگیرد، باید بیشتر به پروردگار عالم توجه کنیم.ان شاءالله خدا هم به ما عنایت ویژه کند.

آسایش وعده الهی در بعد از سختی ها / پرهیز از ترس و وحشت از کرونا

مطلب دیگر اینکه قرآن وعده داده که بعد از سختی آسانی است و می فرماید: «إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا»؛ نگران نباشید بعد از هر سختی آسانی است. اگر کسی از این مشکلات و به خصوص این ویروس منحوس کرونا وحشت کند و برای مقابله با آن آماده نباشد تا حدی که از ترس کرونا جلوتر از مرگ بمیرد! این یکی از آن چیزهایی است که شیطان می خواهد.

 اما اگر این ویروس را عامل بداند برای اینکه همانطور که امام المسلمین به نیروهای مسلح عزیز فرمان دادند که اگر حمله بیولوژیک است او را هدف قرار بدهند، این می شود همان «إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا» که بعد از هر سختی آسانی است.

و در چنین شرایطی انسان مواجهه می شود به اینکه بتواند با فضل الهی از این سختی ها با تدبیر و امید حقیقی، با مراقبه و مواظبت کردن بیرون بیاید، که اگر اینگونه شد تمام است و از آن عبور کرده و خدای متعال نیز به انسان عنایت ویژه می کند.

توصیه به تفکر درباره چگونگی عبور از مشکلات و تبدیل سختی ها به فرصت ها

بنابراین در پایان از عزیزان درخواست می کنم ضمن اینکه در منزل هستید و بخشی از زمان خود را با دعا مشغول هستید، بخشی را هم به تفکر در این موضوع اختصاص دهید که چگونه با مشکلاتی که در آینده دشمنان نه فقط برای ما بلکه برای بشریت پیش می آورند با آن دست و پنجه نرم کنیم و سختی ها را به آسانی تبدیل کنیم.

پدیدآورنده:

به کوشش: امیرمحسن سلطان احمدی

www.soltanahmadi.ir

پی‌نوشت ها:
ذکر روایتی در باب شفا در تربت امام حسین(ع)
در زمینه شفا در تربت امام حسین(ع) روایات متعدد و معتبری وجود دارد که به یک روایت در این باره از امام جعفرصادق(ع) بسنده می شود که حضرت می فرماید:
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ اِسْمَاعِیلَ الْبَصْرِیِّ وَ لَقَبُهُ فَهْدٌ عَنْ بَعْضِ رِجَالِهِ عَنْ اَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه‌السّلام) قَالَ: طِینُ قَبْرِ الْحُسَیْنِ (علیه‌السّلام) شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ.
محمد بن اسماعیل بصری ملقب به فهد از بعض رجالش از امام صادق (علیه‌السّلام) روایت کرده است: خاک قبر امام حسین (علیه‌السّلام) شفای از هر دردی است.
منبع: کامل الزیارات، ص۲۸۹.

در این باره شبهاتی از سوی دشمنان اسلام از جمله وهابیت خصوصا در این ایام که ویروس کرونا آمده مطرح  می شود که اگر تربت شفا می دهد چرا شما شیعیان به دکتر مراجعه می کند؟ متاسفانه این افراد نادان فرق دوا و شفا را تشخیص نداده است، در غیر این صورت چنین اشتباهی را مرتکب نمی‌شد. تردیدی نیست که «شفا» به دست خداوند است؛ و این خداوند است که در برخی از چیزها شفا قرار داده است؛ از جمله در قرآن، عسل و… و از جمله در خاک کربلا. از نظر لغت شفاء؛ یعنی رسیدن و آمدن بهبودی است. و به نوعی معنای آن حاصل مصدری است. و می‌توان گفت شفاء امری است که با آمدنش درد پایان می‌یابد. چنانچه راغب اصفهانی در مفردات خود به همین قضیه اشاره کرده است.

اما «دوا» که جمع آن «ادویه» می‌شود، به هر چیزی که بیماری را با آن درمان می‌کنند گفته می‌شود.خلاصه این که شفا یافتن؛ یعنی بهبودی از بیماری، حال گاهی بهبودی به وسیله مداوا و معالجه با دوا است و گاهی بدون مداوا و به وسیله معجزه و… است؛ البته گاهی در محاوره به جای یکدیگر نیز به کار برده شده است؛ اما معنای حقیقی این دو باهم تفاوت دارند.

حدیث اول مطرح شده در بیانات حضرت استاد

قالَ الْحُسَیْنُ علیه السلام: فَبادِروا بِصِحَّهِ الاَجْسامِ فى مُدَّهِ الاَعْمارِ / در مدت عمر، در حفظ سلامت تن بکوشید. منبع: تحف العقول، ص ۲۳۹٫

این حدیثی مشروح است که به شرح زیر در تحف العقول آمده است: أُوصِیکُمْ بِتَقْوَى اَللَّهِ وَ أُحَذِّرُکُمْ أَیَّامَهُ وَ أَرْفَعُ لَکُمْ أَعْلاَمَهُ فَکَأَنَّ اَلْمَخُوفَ قَدْ أَفِدَ بِمَهُولِ وُرُودِهِ وَ نَکِیرِ حُلُولِهِ وَ بَشِعِ مَذَاقِهِ فَاعْتَلَقَ مُهَجَکُمْ وَ حَالَ بَیْنَ اَلْعَمَلِ وَ بَیْنَکُمْ فَبَادِرُوا بِصِحَّهِ اَلْأَجْسَامِ فِی مُدَّهِ اَلْأَعْمَارِ کَأَنَّکُمْ بِبَغَتَاتِ طَوَارِقِهِ فَتَنْقُلُکُمْ مِنْ ظَهْرِ اَلْأَرْضِ إِلَى بَطْنِهَا وَ مِنْ عُلْوِهَا إِلَى سُفْلِهَا وَ مِنْ أُنْسِهَا إِلَى وَحْشَتِهَا وَ مِنْ رَوْحِهَا وَ ضَوْئِهَا إِلَى ظُلْمَتِهَا وَ مِنْ سَعَتِهَا إِلَى ضِیقِهَا حَیْثُ لاَ یُزَارُ حَمِیمٌ وَ لاَ یُعَادُ سَقِیمٌ وَ لاَ یُجَابُ صَرِیخٌ أَعَانَنَا اَللَّهُ وَ إِیَّاکُمْ عَلَى أَهْوَالِ ذَلِکَ اَلْیَوْمِ وَ نَجَّانَا وَ إِیَّاکُمْ مِنْ عِقَابِهِ وَ أَوْجَبَ لَنَا وَ لَکُمُ اَلْجَزِیلَ مِنْ ثَوَابِهِ عِبَادَ اَللَّهِ فَلَوْ کَانَ ذَلِکَ قَصْرَ مَرْمَاکُمْ وَ مَدَى مَظْعَنِکُمْ کَانَ حَسْبُ اَلْعَامِلِ شُغُلاً یَسْتَفْرِغُ عَلَیْهِ أَحْزَانَهُ وَ یَذْهَلُهُ عَنْ دُنْیَاهُ وَ یُکْثِرُ نَصَبَهُ لِطَلَبِ اَلْخَلاَصِ مِنْهُ فَکَیْفَ وَ هُوَ بَعْدَ ذَلِکَ مُرْتَهَنٌ بِاکْتِسَابِهِ مُسْتَوْقَفٌ عَلَى حِسَابِهِ لاَ وَزِیرَ لَهُ یَمْنَعُهُ وَ لاَ ظَهِیرَ عَنْهُ یَدْفَعُهُ وَ یَوْمَئِذٍ لاٰ یَنْفَعُ نَفْساً إِیمٰانُهٰا لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فِی إِیمٰانِهٰا خَیْراً قُلِ اِنْتَظِرُوا إِنّٰا مُنْتَظِرُونَ أُوصِیکُمْ بِتَقْوَى اَللَّهِ فَإِنَّ اَللَّهَ قَدْ ضَمِنَ لِمَنِ اِتَّقَاهُ أَنْ یُحَوِّلَهُ عَمَّا یَکْرَهُ إِلَى مَا یُحِبُّ وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لاٰ یَحْتَسِبُ فَإِیَّاکَ أَنْ تَکُونَ مِمَّنْ یَخَافُ عَلَى اَلْعِبَادِ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَ یَأْمَنُ اَلْعُقُوبَهَ مِنْ ذَنْبِهِ فَإِنَّ اَللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لاَ یُخْدَعُ عَنْ جَنَّتِهِ وَ لاَ یُنَالُ مَا عِنْدَهُ إِلاَّ بِطَاعَتِهِ إِنْ شَاءَ اَللَّهُ.

یک اندرز از امام حسین علیه السّلام من شما را به تقواى الهى سفارش مى‌کنم و از روزهاى او شما را بر حذر مى‌دارم و پرچم‌ها و نشانه‌هایش را برایتان برافراشته مى‌سازم.گویا آنچه ترسناک است با ورودى هولناک و فرودى ناشناخته و مزه‌اى ناگوار در رسیده تا به جانهاى شما در آویزد و میان شما و عمل فاصله اندازد؛پس در مدت عمر باقى مانده در سایه تندرستى خود چنان در انجام عمل نیک شتاب کنید که گویا ناگهان آن بر شما شبیخون خواهد زد و شما را از روى زمین به درون زمین خواهد کشاند و از فراز آن به پستى و از انس[آشنایان و دوستان]به وحشت تنهایى و جدایى و از آسایش و روشنایى به تاریکى و از فضاى گشاده به فضاى تنگ خواهد انداخت.آنجا که نه به دیدار خویشاوند روند،نه از بیمارى عیادت نمایند و نه به فریادگرى پاسخ گویند.خداوند ما و شما را بر هراسهاى آن روز یارى فرماید و ما و شما را از شکنجۀ آن نجات بخشد و براى ما و شما پاداش شایانش را شامل نماید. اى بندگان خدا!اگر همین دنیا آخرین چشم‌انداز شما و منزل نهایى‌تان بود، ارزش آن را داشت که انسان غم‌هاى خود را بزداید و آن را به بوته فراموشى سپارد و تلاش و کوشش خود را در راستاى رهاسازى خویش از دست آن به کار گیرد ولى چگونه چنین باشد در حالى که پس از این جهان در گرو اعمال خویش است و براى رسیدگى به حسابش بازداشت خواهد شد.نه یاورى دارد که او را باز دارد و نه پشتیبانى دارد که از او حمایت نماید.در آن روز ایمان آوردن کارساز نباشد اگر در دنیا بى‌ایمان بوده است یا با داشتن ایمان خیرى کسب نکرده است. «بگو:منتظر باشید که ما هم منتظریم»[سورۀ انعام ،آیۀ ۱۵۸]. شما را به تقواى الهى سفارش مى‌کنم؛زیرا خدا ضمانت داده که هر کس اهل تقوى باشد از وضعى که مورد پسندش نیست به وضع پسندیده و دلخواهش منتقل سازد«و از جایى که حسابش را نمى‌کند،به او روزى رساند»[سورۀ طلاق ،آیۀ ۳]. مبادا تو از کسانى باشى که بر گناهان بندگان خدا بیمناک است ولى از عقوبت گناه خویش آسوده خاطر!زیرا خداى تبارک و تعالى در بارۀ بهشتش فریب نمى‌خورد و دستیابى به آنچه نزد خداست جز به اطاعت از او-اگر خدا خواهد-امکان پذیر نیست.

حدیث دوم
قالَ الْحُسَیْنُ علیه السلام: مَنْ عَبَدَاللّه َ حَقَّ عِبادَتِهِ آتاهُ اللّه ُ فَوْقَ اَمانِیهِ وَ کِفایَتِهِ.
امام حسین علیه السلام فرمود: کسى که خدا را آنطور که شایسته اوست عبادت کند خـداوند بیش ازآنچه آرزو وکفایت اوست به اومى دهد.
منبع: بحار الانوار، ج ۶۸ ص ۱۸۴ ح۴۴ / التفسیر العسکری علیه السلام  جلد ۱ , صفحه ۳۲۷٫ باب :  السوره التی یذکر فیها البقره / مجموعه ورّام , جلد ۲ , صفحه ۱۰۸،
آیه ۶ سوره شرح
آیه ۶ سوره شرح: إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا / و با هر سختی البته آسانی هست.
آیه ۵ نیز با همین مزمون فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا پس بی تردید با دشواری آسانی است.
در شأن نزول آیات ۵ و ۶ سوره نشرح علامه طباطبایی در المیزان چنین بیان نموده است:

مشرکین رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله و سلم) و مؤمنین را سرزنش مى کردند به اینکه مردمى فقیرند، چیزى از مال دنیا ندارند، به حدى این زخم زبان اوج گرفت که به دل شریف آن حضرت افتاد که نکند اسلام نیاوردن مردم و تحقیرشان از مؤمنین به خاطر همین تهى دستى مؤمنین است، و خداى تعالى براى دفع این احتمال نعمت هاى بزرگى را که به آن جناب ارزانى داشته بود به رخش کشید، آنگاه اضافه کرد: (فان مع العسر یسرا) گویا فهماند این ما بودیم که به تو دادیم آنچه که خودت مى دانى، پس از فضل خدا ماءیوس نباش، و بدانکه بعد از سختى ها گشایشى براى شما خواهد بود.

و ظاهر گفتار وى این است که لام در (العسر) را لام عهد گرفته، نه لام جنس، و مراد از یسر هم غنیمت هایى است که خداى تعالى در سالهاى بعد نصیب مؤمنین کرده.

لیکن ما این حرف را قبول نداریم، براى اینکه ذهن شریف رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله و سلم) اجل از آن است که از حال کفار و علت کفرشان بى خبر باشد، و نداند که علت اصلى آن استکبار از حق است، و خلاصه خدا را کوچک تر از آن مى دانند که دعوت پیامبرش را بپذیرند، به شهادت اینکه این کفار بعد از ظهور شوکت اسلام و پولدار شدن مؤمنین هم ایمان نیاوردند، و خداى تعالى پیامبرش را از امیدوارى به ایمان آوردن اکثر آنان نهى و نومید کرده، هم در آیات سوره یس که در مکه یعنى در ایام فقر مؤمنین نازل شده فرموده : (لقد حق القول على اکثرهم فهم لا یومنون… و سواء علیهم ءانذرتهم ام لم تنذرهم لا یومنون )،و هم در سوره بقره که در مدینه یعنى در روزگار خوش مؤمنین نازل شده فرموده : (ان الذین کفروا سواء علیهم ءانذرتهم ام لم تنذرهم لا یومنون ).

و اگر ما یسر بعد از عسر را حمل کنیم بر شوکت اسلام و رفعتش بعد از دوران سختى ، و سوره را هم از سوره هاى مکى بگیریم، خیلى مورد اشکال واقع نمى شود.

این جمله تأکید آیه قبل و تثبیت آن است.

ولى بعضى گفته اند: جمله اى است استینافى و مفسرین گفته اند: این دو آیه دلالت دارد بر اینکه با یک عسر دو یسر هست، و این گفتار ناشى از یک قاعده اى است که مى گوید: کلمه اى که الف و لام بر سر دارد و به اصطلاح معرفه است، اگر در کلامى تکرار شود، منظور از آن همان کلمه اول است، و هر دو کلمه یک چیز را مى رسانند، ولى اگر نکره باشد دومى معنا و منظورى غیر منظور اولى را افاده مى کند، مثلا اگر بگویى : (اذا اکتسبت الدرهم – ی: درهما – فانفق الدرهم ) معنایش این است که وقتى درهمى – یک درهم – کاسبى کردى، همان درهم را خرج کن، و اما اگر بگویى (اذا اکتسبت درهما فانفق درهما) معنایش این است که اگر درهمى را کسب کردى، درهمى را خرج کن، و در این جمله منظور این است که درهمى را خرج کن، لیکن این قاعده کلیت ندارد.

تنوینى که در کلمه (یسرا) است به قول بعضى براى بزرگداشت یسر است، و مى فهماند با هر عسر، یسرى گرانقدر مى آید، ولى به نظر ما تنوین تنویع است، و مى خواهد بفرماید با هر دشوارى نوعى گشایش هست، و منظور از کلمه (مع – با) واقع شدن یسر به دنبال عسر است ، نه اینکه منظور از معیت این باشد که یسر و عسر در زمان واحد تحقق مى یابد.

دیگر مطالب و بیانات حضرت استاد آیت الله قرهی را اینجا کلیک نموده و بخوانید

*شناسه شبکه های اجتماعی: soltanahmadi_ir@  تلگرام | اینستاگرام | ایتا | سروش | بله | روبیکا