از حضور اولین زائر حسینی تا اهمیت ثواب زیارت اربعین

[box type=”shadow” ]امیرمحسن سلطان احمدی به مناسبت اربعین حسینی یاداشتی را با عنوان از حضور اولین زائر حسینی تا اهمیت ثواب زیارت اربعین مرقوم نمود که در ادامه می آید.[/box]

بسم رب المهدی (عج)

دست نوشته های معارفی امیرمحسن سلطان احمدی (سلطان احمدی دات آی آر): تاریخ را ورق می زنیم و به سال ۶۱ هجری برمیگردیم و در ایستگاه اربعین آن سال توقف می کنیم آن هنگامی که  نخستین زائر کربلا به سرزمین حسینی گام نهاد و با آب فرات غسل زیارت نمود تا بعد از این همه مسافتی که پیموده بود به زیارت شاه کربلا،شفیع روز جزا حسین بن علی(ع) برود.

همگام با اولین زائر حسینی

غسلش را در آب فراتی نمود که آن آب را از فرزند حیدر دریغ نمودند و اربابش را با لبی تشنه در کنار این رود شهید کردند،و اینک این زایر عاشق از مدینه خود را به کربلا رسانده در رود فرات غسل نمود و لنگی به دوش و حوله ای به تن خود را با عطر معطر می کند.با اینکه نابیناست اما ادب دارد و می داند به زیارت چه کسی می خواهد برود.

حضور نخستین زائر امام حسین(ع) کنار قبر امام

پیرمرد آماده است،کور و نابیناست اما چشم باطنش بیناتر از هر چشم ظاهری است او آرام گام بر می دارد و زیر لب ذکر می گوید،عطیه نیز در این سفر همراه این پیرمرد نابینا بوده است و به او می گوید وقتی به قبر نزدیک شدیم دستم را روی قبر بگذار.

آرام با عطیه به سوی قبر قدم بر می دارد،عطیه می گوید تا دستش را روی قبر گذاشتم بیهوش بر روی قبر افتاد.آب به صورتش پاشیدم تا پیرمرد به هوش آمد سه بار صدا زد: یا حسین ، یا حسین ، یا حسین …….

چه کرده است حسین(ع) با این نابینا،چه عشق و چه شوری در قلبش موج می زند عجبا این چه عشقی است در قلب این پیر نابینا؟ او چیزی را می داند که روزی بینا بود و جزء صحابه پیامبر(ص) که از زبان پیامبر اکرم(ص) شنیده بود که :اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَهً فى قُلُوبِ الْمُؤ منینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً ؛ براى شهادت حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤ منان است که هرگز سرد و خاموش نمى شود .(جامع احادیث الشیعه ، ج ۱۲، ص ۵۵۶)

آری،او می دانست حسین(ع)  کیست و یک حسین شناس بود که با معرفت این راه طولانی را از مدینه در سال ۶۱ تا کربلا آمده بود،اما وقتی کنار قبر اربابش او را صدا کرد و پاسخی نشنید،خطاب کرد:حَبیبٌ لا یُجیبُ حَبیبَهُ؛آیا دوست، پاسخ دوستش را نمى دهد؟!

شریک بودن در راه شهدای کربلا

سپس آن نابینا مکثی نمود و با خود گفت:چگونه پاسخت را بدهد، در حالى که میان خون آغشته شده و بین بدن و سرش جدایى افتاده است؟ آن نابینای بینا به باطن سپس به اربابش سلام داد و در ادامه گفت:وَ الَّذی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ لَقَدْ شارَکْناکُمْ فیما دَخَلْتُمْ فیهِ؛ سوگند به خدایى که محمد را به حق براى پیامبرى برانگیخت، ما با شما شهیدان در راهى که وارد شده اید، شریکیم!

اینجا بود که همراهش عطیه تا این سخن را شنید شگفت زده شد و گفت:چگونه ما شریک (رزم و شهادت) آنها هستیم، با آن که (براى یارى حسین(علیه السلام)) نه فراز و نشیبى را پیمودیم و نه شمشیرى زدیم، درحالى که اینان، میان سرها و بدن هایشان جدایى افتاد و به شهادت رسیدند و فرزندانشان یتیم شدند و زنانشان بى شوهر گشته است؟

پیرمرد در جوابش گفت:یا عَطیَّهُ! سَمِعْتُ حَبیبی رَسُولَ اللهِ(صلى الله علیه وآله) یَقُولُ: «مَنْ أَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ، وَ مَنْ أَحَبَّ عَمَلَ قَوْم أُشْرِکَ فی عَمَلِهِمْ»، وَ الَّذی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ نَبیّاً إنَّ نِیَّتی وَ نِیَّهَ أَصْحابی عَلى ما مَضَى عَلَیْهِ الْحُسَیْنُ وَ أَصْحابُهُ؛اى عطیّه! از حبیبم رسول خدا شنیدم که مى فرمود: هرکس گروهى را دوست داشته باشد در قیامت با آنان محشور خواهد شد و هر کس عمل گروهى را دوست داشته باشد، در عمل آنها شریک است. سوگند به خدایى که محمّد را به حق براى رسالت برانگیخت، اگر من بر اثر ناتوانى نتوانستم همراه امام حسین(علیه السلام) باشم، ولى نیّت و خواسته من و یارانم، بر همان مسیرى است که حسین(علیه السلام) و یارانش پیموده اند.

آری این پیرمرد عصا بدست و نابینا که نخستین زایر امام حسین(ع) است کسی نیست جز جابر بن عبدلله انصاری و او در اربیعن سال ۶۱ هجری این درس بزرگ را به ما داد تا با رفتن به زیارت سالار شهیدان آقا ابا عبدالله الحسین(ع) با آرمان های شهید کربلا تجدید عهد نموده و یاد و راه حسین بن علی(ع) را زنده کنیم.

جابر این پیرمرد نابینا این هدف را دنبال مى کرد که سد خفقان را بشکند و راه را براى امروز ما زائران حسینى بگشاید تا با زیارت پرشورشان پرچم عاشورا را در کربلا برافراشته نگه داریم و خاطره شهیدان را همواره زنده نگه داشته و مبارزه دامنه دارى را از این طریق بر ضد دشمنان اهل بیت(ع) در این برهه حساس آغاز کنیم و به دنیا بگوییم ما حسین(ع) داریم و تن به ذلت و تسلیم نمی دهیم.

امروز به آن ناخردان،آن موجودات پست و کثیف که حتی نمی شود نامشان را انسان نامید،همان وهابی ها،داعشی و سلفی و جبهه النصر پلید که جزء وحشی های بی منطق روی زمین هستند و هیچ موجود زنده ای را نمی توان تشبیه به آنها نمود،حال در پاسخ به جنایات و تخریب بقاع و اماکن زیارتی به این مدعیان دروغین اسلام و پیامبر(ص) زیارت جابر را نشان می دهیم.این وحشی ها که به دروغ نبی اکرم(ص) را پیامبر خود می دانند چرا این زیارت صحابی مورد اطمینان پیامبر(ص) را مشاهده نمی کنند که در روایات معتبر آمده است.

این چنین بود که زیارت نخستین زایر کربلای معلی رقم خورد تا به امروز که نوبت به ما رسیده است،ما که ادعایی حتی بیشتر از جابرها داریم و خود را سینه چاک حسین(ع) می دانیم،امروز سالیان سال از آن نخستین زیارت زایر حسینی گذشته است و وظیفه ما در قبال این زیارت سنگینتر شده است و روز به روز چون موجی خروشان سیل جالی جمعیت از هر قشر و هر کشوری،پیر و جوان،مرد و زن، با وجود تهدیدات داعشی ها راهی کربلا می شوند و چون پروانه ای دورشمع حسینی می چرخند.

کرامت خدا در قیامت نسبت به زائرین امام حسین(ع)

این جماعت زوار حسینی می داند روز قیامت چه حسرتی می کشد آن کسی که حسین بن علی (ع) را در کربلا زیارت نکرده باشد و همیشه این حدیث از رئیس مذهب جعفری امام صادق(ع) به یاد دارد که حضرت فرمود:عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَا مِنْ أَحَدٍ یَوْمَ الْقِیَامَهِ إِلَّا وَ هُوَ یَتَمَنَّى أَنَّهُ زَارَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع لَمَّا یَرَى لِمَا یُصْنَعُ بِزُوَّارِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ مِنْ کَرَامَتِهِمْ عَلَى اللَّهِ؛هیچ کس نیست در روز قیامت مگر اینکه آرزو می کند ای کاش امام حسین علیه السلام را زیارت کرده بودم آن هنگامیکه می بیند که با زوار امام حسین علیه السلام چه می کنند، چقدر نزد خداوند مورد کرامت واقع می شوند. (وسائل الشیعه/ ج۱۴/ص۴۲۴)

زائر حسین(ع) خدا را در عرش زیارت می کند

زائر حسین(ع) به فرموده امام رضا(ع) خدا را در عرش زیارت می کند،که حضرت چنین فرمودند:عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع قَالَ مَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع بِشَطِّ الْفُرَاتِ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فَوْقَ عَرْشِهِ ؛ هر کس اباعبدلله علیه السلام را کنار شط فرات زیارت کند، مانند کسی است که خداوند را در بالای عرش زیارت کرده است. ( تهذیب‏ الأحکام ج : ۶ ص : ۴۶)

و جابر قبل از اینکه این احادیث را بشنود عاشقانه و با معرفت و شناخت به زیارت امام حسین(ع) مشرف شد تا به ما بیاموزد که راه حسین(ع) را باید ادامه دهیم و این نهضت خونین حسینی را به نهضت مهدوی فرزند حجت بن الحسن العسکری(ع) برسانیم و تا آن روز نباید کوتاهی کنیم.دیروز حسین(ع) شمشیر کشید و رزمید و به شهادت رسید و امروز ما همان راه را با حضور میلیونی خود را اجتماع عظیم پیاده روی اربعین در کربلا ثابت خواهیم کرد و با این حرکت عظیم و حسینی سیلی محکمی بر پیکر دشمنان حسینی،شمر و یزیدیان زمان خواهیم زد،دیروز حسین(ع) با شمشیرش جنگید و امروز ما با گام ها و قدم هایمان در این مسیر پیاده روی با حسین(ع) بیعت می کنیم و تیر بر قلب دشمن اینچنین می زنیم.

همسایه شدن با اهل بیت(ع) پاداش زیارت امام حسین(ع)

برادر و خواهر حسینی،امروز هر قدمی که در این مسیر تا کربلا بر می داری تیری سه شعبه بر پیکر دشمنان اربابت می باشد،آری شمایی که دم از حسین(ع) می زنید در عمل هم در پیاده روی اربعین سال گذشته با تهدیدات داعش ثابت کردید که حسینی هستید و حسینی مذهب،درود بر شما که به حق و الانصاف برازنده همسایگی با اهل بیت(ع) هستید آنجا که امام صادق(ع) به شما زائرین جدش همسایگی شما را با اهل بیت(ع) بشارت داد و فرمود:عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَرَادَ أَنْ یَکُونَ فِی جِوَارِ نَبِیِّهِ وَ جِوَارِ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَهَ فَلَا یَدَعْ زِیَارَهَ الْحُسَیْنِ ع؛هر که می خواهد در جوار پیامبرش(صلی الله علیه وآله) و جوار امام علی علیه السلام و حضرت فاطمه (علیهاالسلام) باشد، زیارت امام حسین علیه السلام را رها نکند. ( وسائل الشیعه/ج۱۴/ص۴۲۵)

استغفار اهل بیت(علیهم السلام)برای زائران حسینی

چه افتخاری بالاتر از همسایگی با اهل بیت(ع)،عمری در مجالس حسینی با عشقش زندگی کردی و سینه زن حسین(ع) بود و حال پاداش زیارت کربلایت را همسایگی با اهل بیت(ع) این خاندان نبوت و رسالت داده اند و باز هم این همسایه های خوبت که هیچ کجا چنین همسایه ای پیدا نمی کنی برایت دست به دعا و استغفار بر می دارند و حق همسایگی را آنها ادا می کنند اینجاست که شاید شرمت بیاید یک زیارت کربلای معلی چه کرده است وقتی که با این حدیث از امام صادق (ع) در خصوص استغفار همسایگانت که اهل بیت(ع) هستند روبرو می شوی که حضرت فرمودند:عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرَبْنَ مُحَمَّدٍ ع یَقُولُ إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع عِنْدَ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَنْظُرُ إِلَى مَوْضِعِ مُعَسْکَرِهِ وَ مَنْ حَلَّهُ مِنَ الشُّهَدَاءِ مَعَهُ وَ یَنْظُرُ إِلَى زُوَّارِهِ وَ هُوَ أَعْرَفُ بِهِمْ وَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ وَ دَرَجَاتِهِمْ وَ مَنْزِلَتِهِمْ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَحَدِکُمْ بِوَلَدِهِ وَ إِنَّهُ لَیَرَى مَنْ سَکَنَهُ فَیَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ یَسْأَلُ آبَاءَهُ ع أَنْ یَسْتَغْفِرُوا لَهُ وَ یَقُولُ لَوْ یَعْلَمُ زَائِرِی مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَهُ لَکَانَ فَرَحُهُ أَکْثَرَ مِنْ غَمِّهِ وَ إِنَّ زَائِرَهُ لَیَنْقَلِبُ وَ مَا عَلَیْهِ مِنْ ذَنْبٍ؛امام صادق علیه السلام فرمودند: همانا حسین بن علی علیهما السلام از نزد پروردگارش نگاه می کند به موضع اردوگاهش و محلی که شهدا با او قرار دارند و به زائرانش نیز نظر می اندازد، در حالی که ایشان بخوبی آنها را و نامهایشان و نام پدرانشان و درجات آنها و منزلت آنها را نزد خداوند، بهتر از احدی از شما نسبت به فرزندانش می شناسد، و بدستیکه امام حسین علیه السلام می بینید چه کسی ساکن کربلا شده (جهت زیارت) و برای او استغفار می کند و از پدران بزرگوارش می خواهد برای او استغفار کنند و می فرماید: اگر زائر من می دانست، آنچه را که خداوند برای او مهیا نموده است شادیش بیشتر از غمش می شد و همانا زائر امام حسین علیه السلام از زیارت برمی گردد در حالیکه هیچ گناهی بر او باقی نمی ماند.(وسائل الشیعه/ج۱۴/ص۴۲۳)

شادی دل اهل بیت(علیهم السلام)

چه کرده ای که زائر که این چنین پاداش بارانت می کنند؟این چه شخصی است که به زیارتش مشرف شده ای؟این چه همسایه ای است که برایت استغفار می کند ؟تو فقط گامی و قدمی برداشتی و به زیارت حسین بن علی(ع) در کربلا رفته ای و این همه پاداش نصیبتش گشته است،آری تو ای زائر حسینی قلب همسایه ات را شاد نمودی همسایه ای که اهل بیت اطهار(ع) هستند که باز امام صادق(ع) فرمودند:عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ …ٍ وَ لَوْ یَعْلَمُ الزَّائِرُ لِلْحُسَیْنِ ع مَا یَدْخُلُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص مِنَ الْفَرَحِ وَ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ إِلَى فَاطِمَهَ وَ إِلَى الْأَئِمَّهِ ع وَ الشُّهَدَاءِ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ وَ مَا یَنْقَلِبُ بِهِ مِنْ دُعَائِهِمْ لَهُ وَ مَا لَهُ فِی ذَلِکَ مِنَ الثَّوَابِ فِی الْعَاجِلِ وَ الْآجِلِ وَ الْمَذْخُورِ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ لَأَحَبَّ أَنْ یَکُونَ مَا ثَمَّ دَارَهُ مَا بَقِیَ وَ إِنَّ زَائِرَهُ لَیَخْرُجُ مِنْ رَحْلِهِ فَمَا یَقَعُ قَدَمُهُ عَلَى شَیْ‏ءٍ إِلَّا دَعَا لَهُ فَإِذَا وَقَعَتِ الشَّمْسُ عَلَیْهِ أَکَلَتْ ذُنُوبَهُ کَمَا تَأْکُلُ النَّارُ الْحَطَبَ وَ مَا تُبْقِی الشَّمْسُ عَلَیْهِ مِنْ ذُنُوبِهِ شَیْئاً فَیَنْصَرِفُ وَ مَا عَلَیْهِ ذَنْبٌ وَ قَدْ رُفِعَ لَهُ مِنَ الدَّرَجَاتِ مَا لَا یَنَالُهُ الْمُتَشَحِّطُ فِی دَمِهِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ یُوَکَّلُ بِهِ مَلَکٌ یَقُومُ مَقَامَهُ وَ یَسْتَغْفِرُ لَهُ حَتَّى یَرْجِعَ إِلَى الزِّیَارَهِ أَوْ یَمْضِیَ ثَلَاثُ سِنِینَ أَوْ یَمُوتَ وَ ذَکَرَ الْحَدِیثَ بِطُولِهِ؛اگر زائر امام حسین علیه السلام می دانست بواسطه این زیارت که چقدر شادی و سرور بر رسول خدا (صلی الله علیه وآله) و بر امیرالمؤمنین علیه السلام و بر حضرت فاطمه (علیهاالسلام) و به شهدا از ما اهل بیت وارد می‌آید و اگر می دانست آنچه از دعای ایشان بواسطه زیارتش، هنگامی که برمی گردد و آنچه را که از ثواب در همین دنیا و در آخرت خواهد داشت و آنچه را که برای او پیش خداوند ذخیره شده است، هر آینه دوست می داشت که آنجا (کربلا) خانه اش می بود و همانا زائر امام حسین علیه السلام از این مسافرتش بر می‌گردد و گامش برروی چیزی نمی آید مگر اینکه برای او دعا می کند و هنگامیکه خورشید بر اومی تابد، گناهانش را از بین می برد، همانطور که آتش هیزم را از می سوزاند، خورشید چیزی از گناهان او باقی نمی‌گذارند، پس برمی گردد در حالیکه هیچ گناهی بر او نیست و برای او درجاتی رفیع خواهد شد که کسی که در خون خود، در راه خدا غوطه ور است بدان نمی رسد و فرشته ای بجای او موکل خواهد شد و برای او استغفار می کند، تا اینکه دوباره به زیارت برگردد،یا اینکه ۳ سال بگذرد یاتا وقتی که بمیرد.(مستدرک الوسائل/ج۱۰/ص۳۴۳)

توجه علما به زیارت امام حسین(ع) در روز اربعین

با گذشت روزگار و در این سال‌ها علما و اولیای الهی برای زیارت سیدالشهدا(ع) در روز اربعین اهمیت و جایگاه والایی قائل بودند و با پای پیاده از نجف اشرف به سوی کربلا رهسپار می‌شدند، بی‌شک جابر بن عبدالله، نخستین زائر کربلای معلی در روز اربعین این سنت حسنه آغاز شد و همچنان نیز در سال‌های حضور ائمه معصومین(ع) با وجود حکومت سفاک و خونریز اموی و عباسی و حتی در دوران معاصر با ممانعت حزب بعث صدام باز هم این سنت انجام شده است و حتی در زمان خطر زائران حسینی به عشق این زیارت خطر را هم با جان و دل می پذیرفتند و به زیارت می آمدند و اکنون نیز پر شورتر از قبل در حال انجام است و تبدیل به بزرگترین اجتماع میلیونی جهان شده است.

علت اهمیت زیارت امام حسین(ع) در روز اربعین

اکنون در بعضی از اذهان شاید این پرسش شکل بگیرد که چرا زیارت امام حسین(ع) در روز اربعین حسینی تأکید و توصیه شده است،اربعین باعث شد بار دیگر خاطرات عاشورا تکرارشود و یکی از اتفاق های مهم اربعین این است که جابر بن عبداللّه انصاری که از صحابه بزرگ پیامبر صلی اللّه علیه و آله بوده است،از جایگاه و اعتبار خود هزینه کرد و برای زیارت امام حسین علیه السلام از مدینه آمد در حالی که در آن روزها هیچ کس جرأت نمی کرد از امام حسین علیه السلام به نیکی یاد کند همچنین بنا به قول مشهور و برخی قرائن، اهل بیت امام حسین علیه السلام آن روز از شام برگشتند. اهل بیت علیهم السلام که هنگام رفتن به شام اجازه عزاداری نداشتند، بعد از اقامت در شام و حرکت به سوی مدینه به کربلا آمدند و بر تربت پاک شهیدان کربلا عزاداری کردند و حادثه عاشورا دوباره تجدید شد و باعث ماندگاری اربعین در تاریخ شد و این از دلایل مهم اهمیت روز اربعین حسینی است،تا جایی که امام حسن عسکری(ع) زیارت اربعین را یکی از پنج نشانه مومن می داند و می فرماید:رُوِیَ عَنْ أَبِی مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ الْعَسْکَرِیِّ ع أَنَّهُ قَالَ عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صَلَاهُ الْخَمْسِینَ وَ زِیَارَهُ الْأَرْبَعِینَ وَ التَّخَتُّمُ فِی الْیَمِینِ وَ تَعْفِیرُ الْجَبِینِ وَ الْجَهْرُ بِبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ؛نشانه های مؤمن پنج چیز است: پنجاه و یک رکعت نماز و زیارت اربعین و انگشتر به دست راست نمودن و سر به خاک گذاشتن حین نماز و بلند گفتن بسم الله الرحمن الرحیم (تهذیب الاحکام/ج۶/ص۵۲)

اگر هدف زیارت امام حسین(ع) است چرا پیاده برویم؟

برخی شبهه ها و سوالاتی که در این خصوص مطرح می شود این است که چرا با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) برویم؟اگر هدف زیارت است چرا اینقدر وقتمان را صرف پیاده روی کنیم؟آیت‌الله العظمی مکارم‌ شیرازی از مراجع تقلید در دیدار با نمایندگان دانشجویان اعزامی به پیاده‌روی نجف تا کربلا در سال ۱۳۹۱ در این خصوص چنین بیان کردند:آن تأثیری که در این پیاده‌روی هست، در زیارت معمولی نیست. انسان یک حال و هوایی دیگری پیدا می‌کند. تا آدم نرود، توجّه پیدا نمی‌کند؛ انسان یک حال و هوای دیگری پیدا می‌کند. یک شور و نشاط و یک عشق دیگری پیدا می‌کند.

آثار و برکاتی که از زیارت معمولی حاصل می‌شود، ارزشمند است. خب می‌رود زیارت می‌کند، به‌جای دو روز، سه روز چهار روز زیارت می‌کند، تکرار زیارت؛ اما این یک خاطره‌ای می‌شود برای تمام عمر. اصلاً در موقع راه رفتن وقتی به آن سمت می‌رود، دارد خودسازی می‌کند. غیر از بحث‌هایی که [در طول راه] می‌شود، شب‌هایی که مستقر می‌شوند و صحبت‌هایی که می‌شود، اصلاً خودِ این یک تأثیر در خودسازی دارد.

و خب همین اشکال را هم به امام سجاد می‌کردند، چرا شما این کار را می‌کنید؟ خب سریع با مرکب بروید و بیشتر طواف خانه خدا کنید. چرا؟ یک آثاری در پیاده‌روی هست که در آن نیست. و بنابراین جای این ایراد نیست. بعضی‌ها که حوصله پیاده‌روی ندارند، معمولاً این‌گونه اشکالات را می‌کنند که خودشان را تبرئه بکنند و یک مجوّز برای خودشان پیدا بکنند.و بهترین دلیلش این است که ممکن است خاطرهزیارت نماند، اما خاطرهاین پیاده‌روی و این برنامه، تا آخر عمر بماند. بنابراین این وسوسه‌ها را باید از خود دور کرد.

ثواب زیارت سیدالشهدا (ع) به روایت امام صادق(ع)

در خصوص ثواب زیارت امام حسین(ع)،امام صادق (ع) در حدیثی می فرماید:مَنْ‏ خَرَجَ‏ مِنْ‏ مَنْزِلِهِ یُرِیدُ زِیَارَهَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ص إِنْ کَانَ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَهٍ حَسَنَهً وَ مَحَى عَنْهُ سَیِّئَهً حَتَّى إِذَا صَارَ فِی الْحَائِرِ کَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْمُصْلِحِینَ الْمُنْتَجَبِینَ [الْمُفْلِحینَ الْمُنْجِحِینَ‏] حَتَّى إِذَا قَضَى مَنَاسِکَهُ کَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِینَ حَتَّى إِذَا أَرَادَ الِانْصِرَافَ أَتَاهُ مَلَکٌ فَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص یُقْرِؤُکَ السَّلَامَ وَ یَقُولُ لَکَ اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَکَ مَا مَضَى»
امام صادق(ع) به یکی از اصحابشان می‌فرمایند: «کسی که به قصد زیارت امام حسین(ع) از منزلش خارج شود، خداوند بابت هر قدمی که برای زیارت اباعبدالله(ع) بر می‌دارد، یک حسنه برایش می‌نویسد و یک سیئه از او محو می‌کند. وقتی که به حرم می‌رسد، خداوند او را جزء صالحین برگزیده می‌نویسد. وقتی مناسک او تمام شد، خداوند نام او را جزء فائزین می‌نویسد. وقتی می‌خواهد بازگردد یک فرشتۀ الهی در مقابل او قرار می‌گیرد و می‌گوید: رسول خدا(ص) به شما سلام می رساند، و پیغام می دهد که عمل را از سرگیر که گذشته‌ات بخشیده شده؛ (کامل الزیارات باب ۴۹/ص۱۳۲الی ۱۳۵ )

یک یا حسین(ع) تا کربلای شدن باقیست….

جهان و جهانیان امسال نیز چشم به بزرگترین همایش مذهبی در کربلا دوخته است و ترس و واهمه دشمنان اسلام بیش از پیش محسوس است،و ترس از نهضت سرخ حسینی در پیکره دشمن قابل احساس است و امروز حضور در پیاده‌روی اربعین برابر با تقویت جبهه‌ اسلام در برابر کفر و یزیدیان زمان است و این قدرت‌نمایی عظیم در این مقطع حساس مایه‌ امنیت جهان اسلام و حتی جامعه‌ اسلامی خواهد بود.

دشمنان بیش از هر چیز از نهضت امام حسین(ع) و سرخی خون شهدای کربلا هراس دارند و شما زائران حسینی نیز در راستای زنده نگه‌داشتن این راه و نهضت همیشه ماندگار و مأیوس کردن دشمنان در این مسیر قدم بر می دارید و به سوی حرم سالار شهیدان حرکت خواهید نمود،قدم جایی می گذارید که اهل بیت(ع) و فرزندان امام حسین(ع) در این مسیر گام نهادند و به اسارت رفتند،و تو ای زائر حسینی چنین افتخاری نصیبت می شود که قدم بر جای قدم های اهل بیت(ع) می گذارید و با قدم هایت حسین(ع) را یاری می کنید.

 کمی آن سو انتهای این جاده ارباب حسینیان آقا ابا عبدالله الحسین(ع) منتظرتان هست تا  این پاهایی که در این مسیر پیاده به کربلا رسیده را آن سوی از صراط  عبور دهد و به فردوس اعلا ببرد. برای این شروع فقط یک یا حسین ع کافی است…….

پدیدآورنده:

به قلم:امیرمحسن سلطان احمدی

www.soltanahmadi.ir