یادی از گذشتگان در پنجشنبه آخر سال

یکسال از عمرت رو به پایان است و این ثانیه های آخر در هر سال شمسی وقتی به ایستگاه آخرین پنجشنبه آن سال می رسد ناگهان زنگی به صدا در می آید و بانگی فریاد می زند که در هیاهوی سالی که گذشت اینک یادی از رفتگانمان نماییم.
یادی از آنانی که بعد از یک هفته کار و تلاش وقتی به پنجشنبه می رسیدند خوشحال بودند که انتهای هفته است و در کنار خانواده هستند اما اینک آن عزیزان سفر نمودند و از این دنیای خاکی عروج کردند به ابدیتی جاودانه و ما نیز در این سفر دیر یا زود به آنها خواهیم رسید و رسم ادب و وفا ایجاد می کند که هرگز آن عزیزانی که مدیونشان هستیم را فراموش نکنیم.
در ایستگاه پنجشنبه آخر سال دلم می گیرد بد جور دل تنگ عزیزانم هستم که روزگاری در کنارشان بهترین نوروزهای تاریخ عمرمان را با آنها و در کنار خانواده پشت سر گذاشتم اما اینک آن عزیزتر از جان ها دیگر نیستند.
این ثانیه های آخر سال وقتی بوی سبزه و ماهی قرمز می آید من بیشتر دل تنگ آن خانه قدیمی و آن صفا و صمیمیت هستم، یاد آن روزهایی که پدر و مادر عزیزم بودند و نوروزهای به یاد ماندنی و پر خاطره ای را برایم ثبت می نمودند.
آری دل تنگ پدر که تکیه گاه امید و مادر که آرامش قلبم بودند هستم دل بی تاب و  بی قرار آن روزهای مهر ورزی آنهاست اما امروز تنها با شاخه گل صلواتی به روحشان یادشان را از کیلومتر ها فاصله از تربتشان گرامی می دارم.
شادی روح همه درگذشتگان همچنین پدر و مادرم حقیر بخوانیم فاتحه ای به امید روزی که آیندگان نیز برای ما فاتحه ای بخوانند.
به قلم: امیرمحسن سلطان احمدی