در همه حالات زندگی شاکر باشید

ما هم سعی کنیم کارهای خدا را با حسن ظن تعبیر خوب کنیم تا ان‎شاءالله به ارزشِ دادن‎ها و ندادن‎های خدا پی ببریم. شکر حقیقی هر نعمت، درک ارزش آن نعمت است.

به نام خداوند لوح و قلم

برخی در زندگیشان با کوچکترین ناملایمتی،سختی یا امتحان الهی شروع به اعتراض می کنند و در بین انبوه نعمتهای خداوند که به وی داده فقط آن یک بلا را می بینند و تا حدی کفری می شوند که نعمت های دیگر خدا را فراموش می کنند و همه ذهن و فکر و خیالشان متمرکز به آن یک عدد بلا و گرفتاری است.

در صورتی که اگر چنین افرادی کمی تفکر کنند می بینند در بوته امتحان الهی قرار دارند و با قبول شدن از این امتحان الهی به مرحله معنوی بالاتری سیر خواهند کرد. و حتی این بلا و گرفتاری برای رشد معنوی آنها نیز مفید هم هست و خداوند برای رسیدن آن فرد به این رشد معنوی او را چنین گرفتار نموده تا چیز گران قیمتی در مقابل صبر و شکر و طاعتش به وی عطا کند.

مرحوم دولابی نقل کرده که حضرت موسی علیه السّلام به شخصی برخورد که کور و کر بود و دست و پا هم نداشت؛ به یک تکه گوشت شبیه‎تر بود تا انسان. از او پرسید حالت چطور است؟ یعنی دنیا را و ربّت را چگونه می‎بینی؟

آن شخص در پاسخ موسی علیه السّلام گفت: کیست در این دنیا که حالش مثل من باشد؟ چشم ندارم، در نتیجه آنچه را خدا راضی نیست نمی‎بینم؛ گوش ندارم، در نتیجه سخنی را که خدا دوست ندارد نمی‎شنوم؛ پا ندارم، در نتیجه به جایی که خدا راضی نیست نمی‎روم؛ دست ندارم، در نتیجه کاری را که خدا نمی‎پسندد نمی‎کنم و کسی را که خدا نمی‎خواهد بزنم نمی‎زنم. پس در همه‎ی عالَم کسی نیست که حالش از خوبی به من برسد.

موسی از معرفت و رضامندی و شاکر بودن او بسیار متعجّب شد. بنابراین ما هم سعی کنیم کارهای خدا را با حسن ظن تعبیر خوب کنیم تا ان‎شاءالله به ارزشِ دادن‎ها و ندادن‎های خدا پی ببریم. شکر حقیقی هر نعمت، درک ارزش آن نعمت است.

به کوشش: امیرمحسن سلطان احمدی