ناهار میرزا جواد آقا تهرانی(ره) در مجلس خبرگان با هزینه شخصی

با اعلام رسمی نتایج انتخابات مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی، اینک زمان دوستی و آرامش فرا رسیده است و منتخبین باید بدانند این پست و مقامی که به آنها رسیده موقتی و زود گذر می باشد که با یک چشم به هم زدن دوره چهار ساله آنها به پایان می رسد.

پس چه بهتر در این امتحان الهی که خداوند این پست و مقام را به آنها داده بیش از گذشته به مراقبه نفس خود بپردازند و همواره در حزب و جناح الله قرار بگیرند و هر کاری را بر اساس اسلام و قرآن انجام دهند و بدانند که فردای قیامت پاسخگو خواهند بود.

یکی از مواردی که در زندگی همه مورد توجه قرار می گیرد اموال هر فرد می باشد که هر فرد با پاسداری و مراقبت از  اموال خود محافظت می کند و حساسیت خاصی بدان دارد.

اما برخی افراد وقتی در مقابل بیت المال مسلمین قرار می گیرند دیگر یادشان می رود باید نسبت به این اموال از اموال خودشان نیز حساس تر باشند و نسبت به بیت المال امانتداری صادق و پاک باشند و حفاظت از بیت المال را از اموال خودشان هم بیشتر انجام بدهند.

در قرآن کریم نیز خداوند امانتداری را از صفات مؤمنان می داند و می فرماید:«وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ» مؤمنین کسانى اند که امانتها و پیمان خود را مراعات می‌کنند.

مرحوم آیت الله میرزا جواد آقا تهرانی(ره) از عرفای روشن ضمیر در سال ۱۳۵۸ از حوزه انتخابیه استان خراسان، به نمایندگی مجلس خبرگان قانون اساسی انتخاب شد، وی نسبت به حفظ بیت المال احتیاط شدید داشت و هنگامی که ایشان به عنوان نماینده مجلس خبرگان انتخاب شدند، سعی می کردند از بیت المال استفاده نکنند و زیاد احتیاط می کردند که حتی از غذای آنجا هم نمی خوردند. که در این خصوص حکایتی از ایشان نقل شده  که مرور آن در این ایام خالی از لطف نیست.

حجت الاسلام مرتضی عطایی امام جمعه وقت طرقبه مولف کتاب خاطراتی از آیینه ی اخلاق حکایتی به نقل از حجت الاسلام و المسلمین حاج محمد تهرانی فرزند میرزا جواد آقا نقل نموده که هنگامی که میرزا جواد آقا به عنوان نماینده مجلس خبرگان قانون اساسی انتخاب شدند، در تهران که بودند سعی می نمودند از بیت المال استفاده نکنند و زیاد احتیاط می نمودند ، حتی از غذای آن جا نمی خوردند.

بعدها میرزا جواد آقا برای فرزندشان(حاج محمد آقا) نقل نموده بودند که : من وقتی در مجلس خبرگان اول برای تدوین و تنظیم قانون اساسی شرکت داشتم، شب‌ها در منزل فرزندم در تهران مقیم بودم و  روزها ایشان مرا با وسیله شخصی خود به مجلس می بُرد و ظهر برای ناهار برمی گرداند و مجددا عصر می بُرد و چون مسافت راه از مجلس تا خانه طولانی بود من به ایشان گفتم: لزومی ندارد برای نهار به منزل بیایم؛ در همان جا ناهاری می خورم.

لذا بنا شد من ظهرها در مجلس بمانم، اما چون نمی‌خواستم از غذای بیت المال استفاده کنم، صبح که از منزل بیرون می رفتم چند عدد میوه ( سیب یا پرتقال یا غیره…) با خود می بُردم که ظاهرا در بین روز میل کنم، ولی ظهر که می شد و برای ادای فریضه نماز پایین می آمدیم، پس از پایان نماز مراقب بودم که رفقا برای صرف نهار بروند و کسی متوجه من نباشد آن وقت می رفتم و میوه هایی را که با خود آورده بودم از جیب در می آوردم و می خوردم و پوست آن را در دستم نگه می داشتم ، بیرون که می آمدم در سطل زبانه می ریختم و این ناهار من بود،بدون این که کسی متوجه شود، حتی برادرت هم نمی دانست.

به کوشش : امیرمحسن سلطان احمدی